Nasze początki
W 1997r. do parafii św. Jakuba Apostoła skierowany został nowy duszpasterz akademicki. Ksiądz Roman Trzciński, od lat zaangażowany w ewangelizację – wcześniej kapłan Archidiecezji Warszawsko-Praskiej, przez lata działający jako moderator Ruchu Światło-Życie, stanął przed nowym wyzwaniem. Kościół przy pl. Narutowicza znajduje się w bezpośrednim sąsiedztwie 10 akademików. Na terenie parafii mieszka kilka tysięcy studentów. Mówiąc językiem biblijnym „żniwo doprawdy wielkie”.
Czego szukacie?
W pierwszą niedzielę października na inauguracji roku akademickiego ks. Roman ogłosił nową inicjatywę spotkań dla studentów we wtorek o godzinie 20.00. Przyszło piętnaście osób. I od tego się zaczęło. Ksiądz zapytał studentów czego oczekują, czego szukają. Były różne wypowiedzi. Jedna z nich – pogłębienia życia wewnętrznego. Zostało to w pamięci Księdza, który wspomina po latach: „Człowiek, który rozwija się intelektualnie, który idzie na studia – musi rozwijać się duchowo. I tym mamy się zająć – rozwojem duchowym człowieka.”
Narodziny wspólnoty
Przez pierwsze pięć miesięcy spotkania miały różną formę – katechez, pracy ze Słowem Bożym, dzielenia w grupkach. Na początku było tylko pięć grupek. Wciąż dochodziły nowe osoby. Przenosiliśmy się do innych pomieszczeń. Szybko okazało się, że salka Duszpasterstwa Akademickiego była dla nas zbyt mała. Do wakacji spotykaliśmy się w Kaplicy Zmartwychwstania.
Na początku marca 1998 roku zorganizowaliśmy rekolekcje u Sióstr Służek w Kobyłce. Temat brzmiał: „Będziesz miłował”. Pojechały 33 osoby. Pośród medytacji o miłości Bożej uczestnicy przeżyli niezwykłe doświadczenie Ducha Świętego i zrozumieli, że nie są jedynie przypadkowym gronem osób. Zrozumieli, że Bóg oczekuje, by stali się prawdziwą wspólnotą. To właśnie w Kobyłce narodziła się nazwa „Woda Życia”, a świętowana przez nas każdego roku rocznica powstania wspólnoty przypada właśnie 8 marca – i liczona jest od tamtych pamiętnych rekolekcji…
Aby poznać więcej szczegółów opisujących tamte pamiętne dni zachęcamy do lektury tekstu Anny Kicinger:
Woda Życia. Początki wspólnoty
Przyjdź, Duchu Święty
Dla całego Kościoła był to niezwykły czas. Zbliżaliśmy się do Wielkiego Jubileuszu 2000 lat chrześcijaństwa i przeżywaliśmy Rok Ducha Świętego. Już dwa lata wcześniej, w dniu Zesłania Ducha Świętego, papież Jan Paweł II skierował do różnych nowych wspólnot, ruchów i stowarzyszeń zaproszenie na „spotkanie z Papieżem” na placu św. Piotra. Powiedział wtedy znamienne słowa:
„Jednym z darów Ducha dla naszej epoki jest z pewnością rozkwit ruchów kościelnych,
które od początku mego pontyfikatu wskazuję jako znak nadziei dla Kościoła i dla wszystkich ludzi”.
Po dwóch miesiącach od spotkania w Kobyłce, na początku maja, przybyliśmy do Kań Helenowskich na rekolekcje pod hasłem: „Przyjdź, Duchu Święty”. Podobnie jak wcześniej, tak i do Kań przyjechało ponad 30 osób. I właśnie wtedy przeżyliśmy doświadczenie Chrztu w Duchu Świętym – rzeczywistość niezwykłą, znaną już wówczas w wielu wspólnotach charyzmatycznych – Dar, którym jest sam Duch – Dar, który zupełnie przemienia i uzdalnia do wielkich rzeczy.
Postanowiliśmy wówczas odpowiedzieć na zaproszenie Ojca Świętego i przybyć 30 maja do Rzymu. Choć byliśmy niezwykle małą wspólnotką, właściwie u samych początków, wynajęliśmy autokar i pojechaliśmy… W spotkaniu z Janem Pawłem II przeżyliśmy coś niesamowitego. Tam, w gronie wielu wspólnot, przeżyliśmy Zesłanie Ducha Świętego. Papież mówił wiele o wspólnotach charyzmatycznych, o darach Ducha Świętego, o potrzebie służby. Spotkanie tysięcy ludzi z setek wspólnot nazwał wtedy „wielkim wspólnym świadectwem”. Wydarzenie to, wieńczące Światowy Kongres Ruchów Kościelnych, otworzyło przed ruchami, także przed nami, nowy etap – etap kościelnej dojrzałości. Dlatego zostało ono później nazwane „bierzmowaniem ruchów”.
Jan Paweł II rozpoczął okres Nowej Ewangelizacji. „Otwórzcie drzwi Chrystusowi” – tak mówił. Było to coś niezwykle istotnego. Od tego czasu powstało dużo wspólnot ewangelizacyjnych. I z takiej inspiracji zrodziła się pewnie także nasza wspólnota.
Ewangelizować, ale jak?
Od początku dostrzegaliśmy, że Pan wzywa nas do ewangelizacji. Nie było w tym nic dziwnego, skoro ks. Roman ewangelizował od wielu lat. Stało się tak, że jeszcze przed wakacjami nasz Pasterz otrzymał zaproszenie do poprowadzenia rekolekcji ewangelizacyjnych w parafii pw. Ducha Świętego w Sopocie. Zebraliśmy grupkę i pojechaliśmy jako ekipa ewangelizacyjna. Posługujący nie mieli jeszcze żadnego doświadczenia w ewangelizacji, pojechali – i znowu doświadczyli niezwykłego dotknięcia Ducha Świętego. Rekolekcje były bardzo udane, a ekipa wróciła pełna zapału i radości. Przeżyliśmy to niezwykle mocno.
Zaraz potem, w lipcu odbyły się dwa turnusy rekolekcji wakacyjnych w Kaniach. Każda grupa liczyła już po 70 osób. I były rekolekcje: „Ewangelizacja OIKOS”. Postawiliśmy sobie pytanie: po co jest nasza wspólnota? Jaki jest cel wspólnoty? Jakie jest zadanie? I właściwe odkryliśmy, że mamy być dla ewangelizacji, że mamy być wspólnotą ewangelizacyjną. Mamy ewangelizować środowisko akademickie – ale nie tylko, bo każdy z nas ma swoje środowisko – na uczelni, w akademiku, w domu. I to środowisko czeka na Jezusa. Posługiwaliśmy się podręcznikiem do ewangelizacji metodą komórkową, która przywędrowała do nas z parafii św. Eustorgiusza w Mediolanie. I tak odkryliśmy ewangelizację oikos. Po wakacjach powstał nowy podział na grupki – 12 grupek, od 12 apostołów, każda grupka z patronem i animatorem. I odkryliśmy, że oikos to znaczy środowisko, do którego jesteśmy posłani. Na spotkania przychodziło coraz więcej ludzi. 12 grupek szybko zamieniło się w 24, a 24 – w 48.
Przebudzenie modlitwy
Młoda, dynamicznie rozwijająca się wspólnota potrzebowała szkoły modlitwy. Zaprosiliśmy liderów Szkoły Nowej Ewangelizacji z Kielc, którzy poprowadzili Kurs Animacji Modlitwy Charyzmatycznej. Ten kurs rozbudził w nas świadomość jak ważną jest we wspólnocie modlitwa uwielbienia i słuchania Słowa Bożego. Ludzie otworzyli się na dar wspólnotowej modlitwy. Spotkania nabrały nowej jakości. Odkryliśmy, że rzeczywiście Duch Święty jest i działa inspirując w nas modlitwę wspólnotową.
Ponieważ dużo nowych ludzi przychodziło do wspólnoty w następnym miesiącu przeprowadziliśmy, z pomocą wspólnoty kieleckiej, Kurs Filip, który był ukierunkowany ewangelizacyjnie, aby ludzie mogli przeżyć spotkanie z Jezusem i oddać Mu swoje życie. Kurs Filip powtarzaliśmy we wspólnocie wielokrotnie. Były też organizowane, co miesiąc, różne rekolekcje o bardzo różnej tematyce i różnym ukierunkowaniu. Dostrzegliśmy, że każdy wyjazd rekolekcyjny wnosił w całą wspólnotę nowy potencjał duchowy jak również stwarzał głębszy rodzaj integracji między ludźmi, którzy będąc razem na rekolekcjach poznawali się i zaprzyjaźniali.
Właściwie przez wszystkie lata rekolekcje wyjazdowe, czy to w weekendy, czy w wakacje (tygodniowe), organizowaliśmy z dużą częstotliwością widząc jak ogromny wpływ mają na kształtowanie się naszej wspólnoty poprzez otwarcie na Ducha Świętego, który w tym szczególnym czasie działa w sercach ludzi.
Przymierze
W 1999 roku we wspólnocie zawiązane zostało Przymierze. Było to grono osób szczególnie przeżywających swoją wiarę we wspólnocie, które przed podjęcie zobowiązań tzw. reguły jeszcze silniej chcieli realizować charyzmat naszej wspólnoty. Zobowiązania dotyczyły życia duchowego (codzienna modlitwa osobista lektura Słowa Bożego, modlitwa wstawiennicza w ważnych intencjach, częste uczestnictwo w Eucharystii i Adoracji oraz regularne uczestnictwo w spotkaniach wspólnoty, uczestnictwo przynajmniej raz w roku we wspólnotowych rekolekcjach zamkniętych, krucjata Czystych Serc), zobowiązania wobec braci i sióstr we wspólnocie (postawa otwartości i zaangażowania – budowanie mostów przyjaźni, wzajemna pomoc w różnych sytuacjach życiowych, podejmowanie posługi towarzyszenia duchowego) oraz wobec wspólnoty (ewangelizacja Oikos, posługa animatora lub służenie w jednej z diakonii, zaangażowanie w przygotowaniu lub w prowadzeniu rekolekcji wspólnotowych bądź ewangelizacyjnych, materialne wsparcie Wspólnoty poprzez dobrowolną ofiarę). Przymierze to istnieje do dziś, przekształcone w formę Prywatnego Stowarzyszenia Wiernych.
Małżeństwa i rodziny
Bardzo szybko we wspólnocie pojawiły się pierwsze małżeństwa, które chciały kontynuować formację we wspólnocie, a jednocześnie potrzebowały spotkań dostosowanych do nowej sytuacji życia (trudności w przychodzeniu na spotkania wieczorne, wychowanie dzieci, obowiązki rodzinne). W 2002 roku powstała wspólnota małżeńska, która przekształciła się z czasem w pierwszą wspólnotę Rodzin – tak zwaną Rodzinną Wodę Życia A. Gdy w 2007 roku liczba rodzin przekroczyła 50, zdecydowano się na powołanie kolejnej gałęzi rodzinnej. Dziś tych gałęzi jest już 5 i spotykają się w różnych parafiach Warszawy. Skupiają ponad 200 małżeństw, a dzieci nikt chyba nie jest w stanie policzyć.
Powołania kapłańskie, zakonne i misyjne
Od początku we wspólnocie ujawniały się powołania do życia kapłańskiego i zakonnego. Po Adamie Zwierzu i Mariuszu Ochniku dołączyli kolejni – dziś wyświęconych kapłanów pochodzących ze wspólnoty jest już kilkunastu. Także kilkadziesiąt dziewczyn odkryło powołanie zakonne i służą dziś Panu w różnych czynnych i kontemplacyjnych zgromadzeniach. We wspólnocie dojrzewają też powołania misyjne. Czy to przez ośrodki diecezjalne, czy przez wspólnotę Domy Serca, kilkanaście osób ze wspólnoty odbyło kilkunastomiesięczne lub kilkuletnie pobyty misyjne w Afryce, Ameryce Północnej i Południowej czy w Azji. Jako wspólnota wspieramy te osoby naszą modlitwą i dobrowolną ofiarą.
Nowe przestrzenie misyjne
Odkryliśmy, że jesteśmy wspólnotą ewangelizacyjną posłaną do studentów. Akademiki otaczają nasz kościół i w pierwszych miesiącach swojego pobytu w parafii ks. Roman sam chodził po akademikach aby poznać środowisko studenckie. Gdy we wspólnocie przeżyliśmy Kurs Paweł, który przygotowuje do ewangelizacji, na ewangelizację w akademikach wyruszyła większa grupa ludzi. We wspólnocie wielokrotnie prowadziliśmy kursy Szkoły Nowej Ewangelizacji, między innymi Kursy Filip, Kurs Wspólnota, Kurs Jan, czy kurs Animacji Modlitwy Charyzmatycznej.
Nasza wspólnota angażowała się wówczas także w ewangelizację uliczną prowadzoną na Starym Mieście w miesiącach wiosenno-letnich. Inną okazją do ewangelizacji były Juwenalia, w które angażowaliśmy się wraz z innymi wspólnotami akademickimi. W okresie Adwentu i Wielkiego Postu często prowadziliśmy (i tak jest do dziś!) rekolekcje ewangelizacyjne w różnych parafiach i środowiskach. Angażujemy się w ewangelizację miasta podejmowaną przez różne wspólnoty naszej archidiecezji.
Od 2004 roku zaczęliśmy prowadzić wśród studentów Kurs Alpha. Jest to cykl dziesięciu spotkań o chrześcijaństwie wywodzący się ze środowiska kościoła anglikańskiego. Nasze zaangażowanie w ewangelizację tą metodą bardzo się rozwinęło. Obecnie prowadzimy trzy edycje w ciągu jednego roku akademickiego. Zbliżamy się już do 40. edycji. Przez kursy przeszły tysiące osób, wiele z nich zostało z nami we wspólnocie. Od wielu lat uczestniczymy w konferencjach Alpha, których celem jest szkolenie i dzielenie się doświadczeniem tą metodą. Aby dowiedzieć się więcej o bogatej historii Alphy w naszej wspólnocie zachęcamy do lektury tekstu Tomasza Tkalińskiego – wieloletnego lidera Kursu w naszej wspólnocie:
Kurs Alpha w Wodzie Życia
W 2005r. zaczęliśmy uczestniczyć w międzynarodowym seminarium ewangelizacji komórkowej w Mediolanie, w parafii św. Eustorgiusza. Parafia ta jest dla ewangelizacji komórkowej środowiskiem pionierskim i szkoleniowym, wiele bowiem wspólnot i parafii na całym świecie inspiruje się i szkoli w oparciu o ich doświadczenia. Dzięki inspiracjom przywiezionym z Mediolanu pojawiły się w naszej wspólnocie comiesięczne spotkania domowe małych grup, rekolekcje ,,Oto ja, poślij mnie”, podręcznik lidera, nowe kursy dla animatorów, opiekunowie grup.
Od lata zaangażowani jesteśmy w inicjatywy ewangelizacyjne Archidiecezji Warszawskiej. W 2006 roku uczestniczyliśmy w tygodniu ewangelizacji Warszawy, który odbył się przy okazji wizyty Benedykta XVI w Polsce. W 2008 roku współorganizowaliśmy Sydney w Warszawie, w 2012 roku – Misję Warszawy. Od 2012 roku angażujemy się w inicjatywę Marszu Świętości Życia oraz w Święto Dziękczynienia w Świątyni Opatrzności Bożej. Bierzemy udział w inicjatywach organizowanych przez bratnie wspólnoty: Przymierze Miłosierdzia, Emmanuel, Ruch Światło-Życie, Chefsiba, Fundacja 24/7, Domy Miłosierdzia i inne.
We wspólnocie staramy się odczytywać potrzeby i wezwania Kościoła w Polsce i na świecie. Od lat uczestniczymy w ogólnopolskiej inicjatywie ewangelizacyjnej Przystanek Jezus, a także w ogólnopolskich Kongresach Nowej Ewangelizacji. W 2016 roku zespół ewangelizatorów ze wspólnoty posługiwał w ramach Międzynarodowego Centrum Ewangelizacji na Światowych Dniach Młodzieży w Krakowie. Ze względu na rekolekcje prowadzone w różnych częściach Polski nawiązujemy przyjazne relacje z kapłanami, biskupami i świeckimi, pragnąc wzmocnienia relacji i rozwoju Nowej Ewangelizacji w Polsce.
Fundacja i Stowarzyszenie
W 2017 roku członkowie wspólnoty zawiązali Fundację Woda Życia – OIKOS. Fundacja jest podmiotem prawa cywilnego, ma wyodrębniony majątek. Fundacja została powołana między innymi w celu zajmowania się materialną stroną dzieł podejmowanych przez wspólnotę. W 2018 roku decyzją Kardynała Kazimierza Nycza zatwierdzony został Statut Prywatnego Stowarzyszenia wiernych Woda Życia. Oznacza to oficjalne potwierdzenie Pasterza diecezji, że cele naszej wspólnoty są zgodne z celami Kościoła oraz, że w statucie nie ma błędów z punktu widzenia prawa kanonicznego. Tym samym uznano, że Woda Życia jako stowarzyszenie uczestniczy w naturze Kościoła i ma autentyczny kościelny charakter. Daje nam to także możliwość działania i spotykania się na terenie całej Archidiecezji.
W 2019 roku Ojciec Święty Franciszek powoła do istnienia CHARIS – instytucję watykańską mającą służyć charyzmatycznym i ewangelizacyjnym wspólnotom z całego świata. Także nasza wspólnota, określając swoją rzeczywistość na gruncie kościelnym, otwiera sobie drogę do uczestniczenia w tej ogólnokościelnej inicjatywie.